Michał Kulenty jest wszechstronnie utalentowanym instrumentalistą. Gra na niemal wszystkich rodzajach saksofonów, fletów, na klarnecie, fortepianie i instrumentach ludowych, takich jak okaryna. Zwiedził cały świat, ale w muzyce najbardziej kocha polskość. Jazz w jego wykonaniu jest muzyką z przesłaniem, Głosem.
Komponuje i pisze wiersze, a brzmienie jego saksofonu określa się jako jedno z najpiękniejszych zjawisk w polskim jazzie.
Michał Kulenty urodził się w 1956 roku. Jest absolwentem aż dwóch stołecznych uczelni – po ukończeniu filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim w 1980 roku, podjął studia na Akademii Muzycznej (klasa saksofonu), gdzie uczył się do roku 1985. Po zakończeniu studiów oddał się muzycznej pracy twórczej. Swój własny zespół – Michał Kulenty Quartet – sformował w 1989 roku. Razem z nim, tworzyli go: Wojciech Niedziela (fortepian), Jacek Niedziela (kontrabas) i Wojciech Malina Kowalewski (perkusja). Kulety, wykorzystując swoje szerokie uzdolnienia, grał wtedy na saksofonach, fletach, fortepianie, instrumentach klawiszowych i ludowych.
Pierwsza płyta grupy Michał Kulenty Quartet p.t.: Polska, wydana przez Polonię Records, ukazała się w 1994 roku. Już na tym debiutanckim albumie artysta wyraźnie zaznaczył kierunek, w jakim potoczyła się jego twórczość – przywiązanie do muzycznych korzeni ludowych, do wiary chrześcijańskiej i polskiej tradycji. W podobnym klimacie utrzymana jest druga płyta kwartetu p.t.: Głos Na Rozstaju (Polonia Records, 1996) i wiele z tych albumów, które muzyk nagrał jako sideman, m.in. z: Urszulą Dudziak, Wojciechem Konikiewiczem, Jerzym
Milianem, Ryszardem Borowskim, Krzysztofem Ścierańskim, Elżbietą Wojnowską i Krzysztofem Herdzinem.
Inspiracje folklorystyczne Kulentego szczególnie widoczne są w projektach realizowanych wspólnie z muzykami grającymi muzykę ludową, z Marią Pomianowską, Marią Krupowies, czy ze słynnym zespołem góralskim Trebunie-Tutki, z którym nagrał m.in. album Podniesienie (Kamahuk, 1998). Muzyka z tej płyty stanowiła oprawę ostatniej w drugim Millenium Audiencji Generalnej Ojca Świętego Jana Pawła II.
Kulenty, jako człowiek głębokiej wiary, bardzo często brał udział w podobnych projektach, mających na celu wysławianie Boga i głoszenie Dobrej Nowiny. Ważną rolę religii w jego życiu najlepiej ilustruje bogaty dorobek albumów z muzyką chrześcijańską, na których zagrał z zespołami takimi, jak Deus Meus, Saruel, Shomer, Oweyo, czy Arka Noego, a także współpraca z katolickim pismem dla młodzieży RUaH. Oddanie „sprawie Bożej” Kulentego sprawiło, że to właśnie jego Prymas Józef Glemp poprosił o napisanie muzyki do Ballady o
Świątyni Opatrzności Bożej, pieśni, która została wykonana w dniu poświęcenia Europy Bożemu Miłosierdziu.
Poza jazzem, muzyką ludową i sakralną, Kulenty czasem zajmuje się rockiem. Swoją grą na saksofonach i fletach ubarwiał wiele projektów muzyków jazz-rockowych (np. album Krzysztofa Barcika i Pawła Twardocha z 1992 roku p.t.: Orient Express) i typowo rockowych – współpracował m.in. z Lady Punk, 2Tm2,3 a nawet, co najbardziej zaskakujące, z trashmetalowym Acid Drinkers. Na doświadczenia muzyczne Kulentego składa się również współpraca z orkiestrami symfonicznymi, m.in. z Filharmonią Narodową.
Kulenty podróżował po całym świecie, był w miejscach tak odległych, jak Alaska, Ziemia Ognista czy Tasmania. Dlatego jest bardzo wrażliwy na różnorodne stylistyki i wpływy muzyki etnicznej. Do jego dorobku artystycznego należą koncerty i projekty muzyczne z twórcami różnych narodowości, miedzy innymi w formacji Open House of Arts (Francja, muzycy z Afryki i z różnych krajów Europy), i kilkakrotne europejskie tournee z Bobem Balesem oraz zespołami Camelot i Crosswind (folk-fusion z różnych stron świata o nazwie Child of Faith). Grali
tam muzycy z Austrii, Australii, Nigerii, Irlandii, Holandii, Francji i Niemiec.
W 2000 roku Kulenty był konsultantem muzycznym musicalu Magic of the Dance w Niemczech (muzyka irlandzka). Wyjeżdżał też na międzynarodowe festiwale, m.in. na Aspekte Salzburg, a jednym z ważniejszych wydarzeń w jego karierze była trasa koncertowa z cyklu Silk Road po Japonii z wiolonczelistą Yo-Yo-Ma.
Artysta żywo interesuje się filmem i teatrem. Zamiłowanie to odziedziczył po swoim ojcu, który przez wiele lat nauczał w szkole filmowej. Dlatego w 1994 roku Kulenty brał udział w nagraniu muzyki do głośnego filmu Doroty Kędzierzawskiej pt.: Wrony, a razem z Włodzimierzem Pawlikiem współtworzył ścieżkę dźwiękową do obrazu Ptaki. Współpracuje często z Teatrem Narodowym, gdzie gra m.in. w sztukach Morze i zwierciadło (Wystan Hugh Auden), Błądzenie po peryferiach (Gombrowicz) oraz Happy End (Bertolt Brecht, Kurt Weill).
Michał Kulenty, jak na absolwenta polonistyki przystało, fascynuje się literaturą, a zwłaszcza poezją. W tytułach jego utworów widoczne są nawiązania do baśni, przypowieści czy opowiadań. Sam także pisze. Na różnych koncertach jego teksty są śpiewane przez wokalistów, recytowane przez aktorów lub samego autora.
Jego twórczość muzyczna jest również przesycona głębokim liryzmem. Melodie, które komponuje, nacechowane są poetyckim postrzeganiem piękna. Są niezwykle bogate w formie, a przy tym proste, harmonijne, o mocnym i jasnym przekazie. To słowiański, natchniony i ufny Bogu jazz „polskiego Garbarka” – jak często nazywają go krytycy, określając miarę jego talentu.
Taka muzyka zjednuje wiernych fanów i tych Kulentemu nie brakuje. Dla wielu z nich jest wzorem i nauczycielem. On sam nie broni się przed tą rolą – przeciwnie, nauczanie jest kolejną jego pasją. W szkole o profilu jazzowym, gdzie utworzył własną klasę, ma uczniów z całej Polski.
Świetny kontakt z ludźmi ułatwia mu pracę z massmediami, którymi się interesuje. Prowadzi warsztaty na temat komunikacji społecznej. Przez kilka lat działał w Biurze Programowym Polskiego Radia, a do dziś jest doradcą muzycznym i twórcą radiowym. Ponadto należy do kilku organizacji i stowarzyszeń, są to ZAIKS, PSJ, SPAM, STOART oraz Katolickie Stowarzyszenie Filmowe, Rada Naukowa Fundacji dla Warszawy, Stowarzyszenie Polska Droga.
Michał Kulenty prowadzi aktywne, pracowite życie. Cieszy się, że swoją grą budzi w słuchaczach silne uczucia.
Cieszy się również, że grając jazz, spełnia misję sztuki i wiary. Jak powiedział w wywiadzie dla RUaH: „Motywem mojej pracy nie jest po prostu sukces, ani tak zwana kariera, ale wewnętrzna potrzeba wyrażenia tego, co dzieje się na tym zwariowanym – pięknym świecie”.